HenkTekst

Ik schud ze moeiteloos uit mijn mouw. Smoezen om die emmer sop niet te hoeven pakken. Hoe smekend, stoffig en vuil hij me ook aankijkt. Ik zou me moeten schamen, maar soms heb ik lak aan mijn auto.

Een halve eeuw geleden waren ze tamelijk speciaal. Had je een tatoeage, dan viel je op. Zelf heb ik nooit overwogen me op die manier te decoreren. Wat moest ik met een anker op mijn arm? Of een gitaar van inkt? Nee, een gitaar moet van hout zijn. Daar ben ik ouderwets in. Aan mijn lijf geen polonaise.

Jarenlang loop ik rond met een probleem. Veroorzaakt door een simpel tentje. Het kán niet anders …

Notendop is een mooi woord. Er zit een goed ritme in. Elke letter klopt. Je zou er haast emotioneel van worden, van notendop. Toch denk ik er niet elke dag aan. Met het grootste gemak doorsta ik een notendoploze week. Maar gisteren kwam hij, vermomd weliswaar, weer eens voorbij.

De ongepaste opmerking is er weer eens uit voor je het in de gaten hebt. Een rood hoofd krijg ik daar altijd van. De onverbiddelijke straf voor gênant gedrag. Je zit op de blaren. En zo hoort het ook.

Ik ben een slaaf van de koude maffia. Zo, dat is eruit. Aan ijs verslaafd. Lastig is dat. Vooral ’s zomers, als het voor bewegen te warm is. Smachtend naar zoete verkoeling haast ik me naar mijn dealer.