HenkTekst

De laatste tijd kan ik mijn gedachten lastig vasthouden. Zou het de leeftijd zijn? Toegenomen nieuwsgierigheid? Ik maak er maar geen studie van. Die concentratie op zich is nog niet meteen het probleem. Daar is prima mee te leven. Nee, het is het gevolg van dat onvermogen. Dat blijft je soms dagenlang bij. Jammer dat je niet in je eigen voortkabbelende wereldje kan blijven hangen ...

Ik weet nog precies wat ik die vrijdag dacht. Zelfs in een visspeciaalzaak betrap ik me soms op filosofisch gemijmer. Hoe heerlijk kan voorspelbaarheid zijn. Een kwartier later zou mijn boodschappentas gevuld zijn met makreel, paling en garnalen. Het kon avontuurlijker, maar we liepen op deze manier geen enkel risico op smakeloze tegenvallers of messcherpe maagkrampen. ‘s Avonds zouden mijn vriendin en ik smakelijk tafelen.

Op een schaal van 1 tot 10 scoort nietsdoen bij mij al gauw een 11. Urenlang languit, niets aan je hoofd, schijt aan de tijd. Rust ontroest. Schrijf dat maar op een tegeltje.

Het eerder op die dag vergeten doosje eieren voor de omelet stond netjes op de passagiersstoel naast me. Ik reed achter een Pisa-koerier, een scheef achter het stuur zittende knul. Eenmaal zonder rijinstruc­teur zakken ze steeds vaker onverklaarbaar naar rechts. Ik wilde weleens weten waarom.

Er zijn genoeg banen te bedenken waar de zalig verklaarde flexplek nooit zal gaan werken. Neem nou de vervoerssector. Zolang de zelfsturende auto niet is toegetreden tot ons wegennet is het niet wenselijk dat een buschauffeur tijdens de rit naast je op de achterbank plaatsneemt voor een gezellig praatje. Ook voor een chirurg lijkt flexen me lastig. ‘Wat hebben we vandaag? Een gebroken been of problemen in de hersenpan?’

Ik zag er al weken tegen op. Afgelopen dinsdag werd ik op het Prikpunt verwacht. Ik hoefde niet met lege handen aan te komen. Begrijpt u wel?