HenkTekst

Voor hem zaten we; de collega’s, zoals hij ondergeschikten vaak noemde. Die laatste benaming klopte in wezen beter, maar het klonk minder lekker. Vooral niet in andermans oren. Bovendien had het woord collega iets sociaals.

Aan de overkant werd een ietwat oudere vrouw gelaten de hoek om getrokken door twee hijgerige Keesjes. De ene was wit, de andere kwam het dichtst in de buurt van peper en zout. Als je dat van een hond zeggen kan tenminste. Mevrouw zelf deed een gooi naar platinablond, maar duidelijk met weinig overtuiging. Een grijze gloed. Het was niet anders. Ik legde het lepeltje naast mijn kopje neer. 

Ik schud ze moeiteloos uit mijn mouw. Smoezen om die emmer sop niet te hoeven pakken. Hoe smekend, stoffig en vuil hij me ook aankijkt. Ik zou me moeten schamen, maar soms heb ik lak aan mijn auto.

Een halve eeuw geleden waren ze tamelijk speciaal. Had je een tatoeage, dan viel je op. Zelf heb ik nooit overwogen me op die manier te decoreren. Wat moest ik met een anker op mijn arm? Of een gitaar van inkt? Nee, een gitaar moet van hout zijn. Daar ben ik ouderwets in. Aan mijn lijf geen polonaise.

Jarenlang loop ik rond met een probleem. Veroorzaakt door een simpel tentje. Het kán niet anders …

Notendop is een mooi woord. Er zit een goed ritme in. Elke letter klopt. Je zou er haast emotioneel van worden, van notendop. Toch denk ik er niet elke dag aan. Met het grootste gemak doorsta ik een notendoploze week. Maar gisteren kwam hij, vermomd weliswaar, weer eens voorbij.