Kort en klein
Gênant
-
Hits: 1837
De ongepaste opmerking is er weer eens uit voor je het in de gaten hebt. Een rood hoofd krijg ik daar altijd van. De onverbiddelijke straf voor gênant gedrag. Je zit op de blaren. En zo hoort het ook.
Natuurlijk kun je het proberen, je er hakkelend uit kletsen. Alsof niemand dat door heeft. Toch is de zorgvuldig geformuleerde en oprechte verontschuldiging een stuk beter. Je zult het nooit meer doen, beloof je ook. Maar je zelfkennis zegt dat het zoete broodjes zijn. Spaans benauwd krijg je het vervolgens. Wat weer erg opvallend is en niet aan te bevelen in combinatie met het schaamrood op je kaken. Jaloers ben ik op de onbezorgde medemens. De onverzettelijke om het zo maar eens te zeggen.
In een ver verleden had ik zo’n luchtige collega. Het was nog in de tijd dat ik voor de klas stond. Zo zei je dat toen. Voor de klas staan, een rare omschrijving van het beroep leraar. Dat versimpelt het ambacht wel heel erg. Vaak genoeg zat ik namelijk gewoon achter mijn bureau of liep ik rond. Het kwam zelfs regelmatig voor dat ik met een flinke groep kinderen in een gymzaaltje allerlei ingewikkelde dingen deed, en bij voorkeur ook líet doen. Maar dit terzijde. Een gevarieerd beroep, dat voor de klas staan.
Moe van alle inspanningen zoek je in de pauze de koffiekamer op. Even rust. Komt ook die collega binnen, passeert me en laat een weliswaar zacht, maar overduidelijk windje. Zonder een krimp te geven krult een vette glimlach zich rond zijn mond. Met pretoogjes gaat hij zitten.
Kijk, daar ben ik nou jaloers op. Niet dat ik hem had willen laten, die wind. Voor geen goud. Maar die rust en dat binnenprettige genieten erna.
Laatst was er weer zoiets. Na een vlucht van dik drie uur zaten we ergens op een Grieks vliegveld braaf te wachten in een vliegtuig. Volgens de dienstregeling een tussenstop van een goed halfuur. Met een goed boek doe ik dat zonder morren. De benen strekken in de volgepropte 737 laat ik aan anderen over. Toen het metalen gevaarte zich weer in beweging wilde zetten, meldde de purser dat bepaalde dringende zaken niet meer waren toegestaan.
Zag ik verderop een man met een rieten hoedje op druk naar zijn vrouw gebaren. Híj schudde het hoofd. Zij keek niet blij. Toen stond hij op en schuifelde naar achteren. ‘Zware sigaar,’ binnensmondste hij in het voorbijgaan.
Over mijn schouder heen zag ik hem de kleinste cabine betreden. Langzaam drong de boodschap door. Die grote boodschap. Onbeschaamd en haast onbewogen aangekondigd. Alleen de glimlach ontbrak.
Toen de toiletdeur even later weer openging dook ik als een laffe struisvogel diep mijn boek weer in.
Terug naar Kort en klein
Kort en klein e-book
Ook zo'n tekst?
WhatsApp 