Kort en klein
Niks
-
Hits: 2770
Op een schaal van 1 tot 10 scoort nietsdoen bij mij al gauw een 11. Urenlang languit, niets aan je hoofd, schijt aan de tijd. Rust ontroest. Schrijf dat maar op een tegeltje.
Afgelopen zaterdag leek niets die tijdelijke gelukzaligheid in de weg te staan. Het rijk alleen, geen afspraken, plannen of beloften.
Vroeg in de middag installeerde ik me op de bank. Christje blies wel even, maar schoof toch een chagrijnig metertje op. Voor afstandsbediening en gitaar hoefde ik niet omhoog. Een thermoskan koffie, verse volkorenkoeken en witte chocolade. Op een stapeltje een dikke krant, een bijna uitgelezen boek en een nieuw. Wat wil je nog meer? Zo weinig mogelijk bewegen. Hooguit een keer naar het toilet. Dat kon nog net.
Eerst de krant. Genieten van het rustgevende geritsel. Boeken en bankbiljetten hebben dat ook. Ik vouwde een veilige bijlage open. Een passivist kiest passend nieuws. Geen rampen of moeilijke dingen. Een halfuurtje sport en wat plaatselijke oprispingen verder was ik er klaar mee.
Ik schonk een kop koffie in. Overgangen zijn het lastigst. Een volgende passiviteit moet spontaan ontstaan. Toen ik nog geen doorgewinterde deeltijd luiaard was, deed ik het nog wel eens. Ik ging iets ogenschijnlijk nuttigs doen. Een kleinigheidje tussendoor. Iets constructiefs. Trap er niet in. Daar krijg je spijt van. Gereedschap kwijt, een afgebroken schroef, kortsluiting, met een hamer op je duim slaan. Ik noem maar wat.
Mijn gitaar redde me. Zo gaat dat. Je moet het gewoon laten gebeuren. Ik reikte naar het instrument. Een aanvaardbare inspanning, die abrupt stokte. Ik zag iets in mijn ooghoek. Waarnemingen in ooghoeken mag je nooit onderschatten.
Door de halfgesloten zonwering zag ik een schim. Over het tuinpad op weg naar de voordeur. Zonder nadenken dook ik plat op de bank. Een opgefokt gebonk dreunde in mijn lijf. De controle volledig kwijt. Hulpeloos als tijdens veel van mijn examens. De deurbel die alles zou bederven …
Het enige was een plof op de deurmat. Ongevraagd papier. Ik nam me voor een sticker op mijn brievenbus te plakken. Maar niet nu. Nu niets!
Sterke koffie en een oude gitaar schoven het incident verrassend snel naar de achtergrond. Oud repertoire en nieuwe dingetjes. De tijd speelde geen rol.
Totdat de telefoon ging. Op het scherm zag ik een onweerstaanbare foto. Mijn dochter. Was het mogelijk níet op te nemen!?
‘Hoi pap!’
Het ging over een kast, een aanhangwagen en een oersterke vader. Dochters kunnen dat goed.
‘Tuurlijk,’ zei ik na de voor de hand liggende vraag. ‘Ik heb toch niks te doen.’
Ik stond op en trok de zonwering omhoog.
Terug naar Kort en klein
Kort en klein e-book
Ook zo'n tekst?
WhatsApp 