HenkTekst

Een voorjaarswarme lentezon op een overvol terras. Je kunt het slechter treffen. Mannen met uitpuilende tassen bij een kledingzaak. Wachten op mevrouw. Blij dat ze straks weer verder mogen. Ze heeft ook schoenen nodig. Ik noem maar wat.

Soms kom je er niet onderuit. Heb je een paspoort of rijbewijs nodig, dan moet je naar het stadskantoor. Ze willen je snuit zien en een pasfoto. Een fotograaf bezoeken is al helemaal niet mijn hobby, dus ik besloot in een prettige opwelling een tien jaar oude foto mee te nemen. Die voldeed aan alle criteria. Zelfs de lach ontbrak. Een douanier moet niet al te vrolijk worden.

Om kwart voor sluitingstijd draaideurde ik de supermarkt binnen. Typisch een gevalletje valreep. In mijn hoofd had ik een draagkarton met lekkere biertjes. Dat is zo gekocht en geeft gemakkelijk weg.

Ik weet nog precies wat ik die vrijdag dacht. Zelfs in een visspeciaalzaak betrap ik me soms op filosofisch gemijmer. Hoe heerlijk kan voorspelbaarheid zijn. Een kwartier later zou mijn boodschappentas gevuld zijn met makreel, paling en garnalen. Het kon avontuurlijker, maar we liepen op deze manier geen enkel risico op smakeloze tegenvallers of messcherpe maagkrampen. ‘s Avonds zouden mijn vriendin en ik smakelijk tafelen.

Naast het kronkelige pad lagen twee fietsen. Doelloos op de grond. Ook doelloos was het groene gras in het park. Heel even nog. Twee proppen van truien, drie meter uit elkaar. En … klaar! ‘Wie keept?’ riep de jongen van – wat zou ’t zijn? – een jaar of zes.

‘Och, je moet er een beetje geluk mee hebben,’ zei de vader van de bruid toen het paar uit de witte limousine stapte. ‘Je weet nooit of je de hoofdprijs hebt.’ Hij knikte er veelbetekenend bij. De blik die zijn wettelijke troostprijs hem toewierp, ontging hem. Mannen zijn daar goed in.