HenkTekst

Bang ben ik niet in de lift. Het doet me niks, het geknars van die kabels, schokkerige bewegingen en oorsuizingen. Met de auto naar je werk rijden is een stuk gevaarlijker. Maar waarom wil ik dan altijd toch zo snel mogelijk een lift uit?

Ik zag een foto toen ik uit het raam keek. Het pak sneeuw kleurde de ochtend vlekkeloos wit. Dat ik juist op deze ochtend al om 9 uur 60 km verderop moest zijn. Een niet uit te stellen belangrijk gesprek. Dat werkte onder deze omstandigheden niet echt sfeerverhogend. Ik ben ook maar een mens.

Elke zaterdag zie ik haar. Achter de toonbank. Ze is niet onaardig, hoor, de juffrouw van de vleeswaar. Helemaal niet. Ze weet alleen haar gedrevenheid zo goed te verbergen. Terwijl ze toch constant in de weer is met een grote snijmachine met hammen en spekken en scherpe messen. Voordat je het weet heb je een jaap in je muis of verlies je een duim. Hoe uitdagend wil je het hebben?

Een knalrode, hoogbejaarde auto heb ik. Hij rijdt als een zonnetje. Daar kan ik van genieten. Een echte auto, mijmer ik als ik hem op me zie wachten. Zo heeft ieder zijn afwijking.

Door de bank genomen heb ik niet zo’n moeite met het ochtendgloren. Mijn wekker leg ik nooit meer dan twee keer het zwijgen op. Dan volgt het vaste patroon: de tanden, een plens water, scheren, kleren, toegevoegde geuren, het ontbijt en de voordeur.

De website beloofde een restaurant met ambiance. Vertaalt u mee? Sfeer. Nou hangt er altijd wel iets van sfeer, al kan die heel vervelend zijn. Smaak, dat wil nog weleens ontbreken. De inrichting kan behoorlijk smakeloos zijn, en wat er uit de keuken komt ook.