HenkTekst

Een bevroren zon bescheen de weidse winterpolder. Op zoek naar spannende hazen renden honden voor hun baasjes uit. Jonge gezinnen met lachende kinderen. Drie mannen achter een kinderwagen. Maar vooral veel plukjes grijs. Het voorportaal van het verzorgingshuis trok eropuit.

Het liefst ga ik fietsend naar de kapper. Die zit hier op het pleintje, een steen­worp of vijf van huis. Goed te doen dus. In mijn oortjes verzucht een digitale David Crosby 'Almost cut my hair'. Vijftig jaar geleden deed hij dat al op knisperend vinyl. Hij is volgens mij nog steeds niet geweest. Ik straks wel. Maar ik heb daar nooit zin in.

De laatste tijd kan ik mijn gedachten lastig vasthouden. Zou het de leeftijd zijn? Toegenomen nieuwsgierigheid? Ik maak er maar geen studie van. Die concentratie op zich is nog niet meteen het probleem. Daar is prima mee te leven. Nee, het is het gevolg van dat onvermogen. Dat blijft je soms dagenlang bij. Jammer dat je niet in je eigen voortkabbelende wereldje kan blijven hangen ...

Op een schaal van 1 tot 10 scoort nietsdoen bij mij al gauw een 11. Urenlang languit, niets aan je hoofd, schijt aan de tijd. Rust ontroest. Schrijf dat maar op een tegeltje.

Er zijn genoeg banen te bedenken waar de zalig verklaarde flexplek nooit zal gaan werken. Neem nou de vervoerssector. Zolang de zelfsturende auto niet is toegetreden tot ons wegennet is het niet wenselijk dat een buschauffeur tijdens de rit naast je op de achterbank plaatsneemt voor een gezellig praatje. Ook voor een chirurg lijkt flexen me lastig. ‘Wat hebben we vandaag? Een gebroken been of problemen in de hersenpan?’

Ik zag er al weken tegen op. Afgelopen dinsdag werd ik op het Prikpunt verwacht. Ik hoefde niet met lege handen aan te komen. Begrijpt u wel?